روح نماز 

ما با اینکه خودمان می دانیم توجه در نماز بسیار مهم است، ولی موقع نماز که می شود، دانسته هایمان را فراموش می کنیم و آن طور که شایسته است به نماز اهمیت و توجه نشان نمی دهیم، سعی نمی کنیم مراتب توجهمان را بیشتر کنیم و از روح نماز استفاده نماییم؛ ولی خیلی که هنر کنیم، سعی می نماییم نمازمان را در اول وقت بخوانیم یا احیانا بعضی از مستحباتش را رعایت کنیم. اما این ها همه پیکره نمازند. وقتی وارد نماز می شویم دلمان با روح نماز آشنا نیست، دلمان با کارهای روزانه مان مشغول است البته اگر در فکر گناه نباشیم و دایم به فکر کار و زندگی هستیم  .

خیلی آدم خوبی که باشیم، در فکر درس و بحث هستیم. چه کنیم که قدری از روح نماز بیشتر استفاده کنیم؟

3. توجه به علم و اطلاع مخاطب نماز

یکی دیگر از چیزهایی که می تواند کمک کند به اینکه آدم در نماز حضور قلب داشته باشد این است که فکر کند دارد به کجا می رود و در نماز با چه کسی روبه رو می شود. هرقدر بتواند این معنا را بیشتر در ذهن خودش مجسّم کند، بلکه از این معنا فراتر برود و قدری حقیقتش را دریابد که در حال نماز با کسی روبه رو می شود و با کسی سخن می گوید که او می شنود و به عمق قلب او توجه دارد، خاطراتی را که به قلبش خطور می کنند برای او آشکارند، در این صورت، فرق می گذارد با اینکه وقتی «اللّه اکبر» گفت، در فکر کسب و کار و درس و بحثش باشد. برای اینکه این حالت قدری عینی تر شود و آدم بتواند آن را بهتر درک کند که با کسی مواجه است که صدایش را می شنود و خاطرات قلبش را درک می کند و از باطن او مطّلع است، باید جلوتر قدری تمرین کند  .

ما می گوییم: خدا همه جا حاضر هست، همه جا ما را می بیند؛ به فرمایش امام راحل قدس سره «عالم محضر خداست.» ولی این گفتن ها و این اعتقادات خیلی ضعیف هستند؛ چیزی شبیه لقلقه زبان. شما اگر چند دقیقه در یک اتاق تنها بنشینید و تصور کنید پشت پرده ای که بر در آویخته است کسی شما را نگاه می کند، با آن وقت که توجه به این معنا نداشته باشید، حالتان یک جور است؟ اگر آدم احتمال هم بدهد که از پشت پرده کسی دارد او را نگاه می کند حواسش را جمع می کند و رفتارش فرق می کند؛ هر جوری نمی نشیند، بعضی حرکت ها را انجام نمی دهد حرکات حلالش را عرض می کنم، حرام که جای خود دارد  ! اگر انسان احتمال بدهد که کسی به او نگاه می کند، مؤدّب می نشیند، حتی اگر این شخص بچه ای باشد. در این صورت، آدم حتی دلش نمی خواهد حتی یک بچه هم او را در بعضی حالات ببیند، چه رسد به اینکه بخواهد کار زشتی انجام دهد که آن بچه هم می فهمد این کار زشت است. اگر فرض کنیم در جایی که هستیم و زمزمه می کنیم، شعری می خوانیم و کسی هم به ما توجه می کند چه می خوانیم؟ دست کم چیزی می خوانیم که آنکه می شنود، بدش نیاید  .

پس اگر آدم این جور تصور کند که در پشت پرده ای کسی به اعمالش، به حرکاتش، به سکناتش توجه می کند، حرف هایش را می شنود و رفتارش را می بیند، خواه ناخواه به طور طبیعی، قدری حواسش را جمع می کند. اگر در نماز سعی کنیم حضور خدا را، حتی به اندازه حضور یک فرد عادی از پشت پرده قبول داشته باشیم یعنی رفتارمان رفتار کسی باشد که شخص دیگری را حاضر و ناظر بر عملش می بیند اگر مدتی موفق شویم این کار را تمرین کنیم، بخصوص اگر شب و تاریک باشد، بنشینیم و چند دقیقه ای این حال را مجسّم کنیم که کسی دارد به ما نگاه می کند، آن وقت یاد می گیریم که پیش از نماز، چند لحظه ای این حال را در خودمان تقویت کنیم، توجه کنیم به اینکه می خواهیم به محضر کسی برویم که او ما را می بیند، صدای ما را می شنود و مقاصد ما را درک می کند و آنچه را بر دل ما می گذرد، می فهمد  . باید قدری تمرین کنیم. البته گفتن این حرف ها آسان است. کسانی که این مقامات را دوست دارند، خوب است این کارها را تمرین کنند. این تمرین هم از یک کلام امام صادق علیه السلام نقل شده است: به حسب نقلی، ایشان می فرماید: «اُعبدِ اللّهَ کانَّکَ تراه و اِن لم تکن تراهُ فاِنّه یَراکَ  .»⁽²⁾ خوب، عبادت کردن این جور است؛ اگر می خواهید عبادتان خوب باشد، باید جوری عبادت کنید که گویا خدا را می بینید. آدم وقتی با کسی حرف می زند که او را می بیند با زمانی که تنها با خودش حرف می زند یک جور است؟ باید باور کنیم که در حال نماز با کسی حرف می زنیم که حاضر است و صدای ما را می شنود. اگر نمی توانیم این را درست درک کنیم که خدا حاضر است و صدای ما را می شنود، باید دست کم این معنا را در ذهن خودمان تقویت کنیم که او ما را می بیند. «و اِن لم تَکن تَراهُ فاِنّه یَراکَ  .»⁽³⁾ اگر تو نمی توانی او را ببینی، یعنی این کار برایت میسّر نیست که چنان باشی که گویا با کسی سخن می گویی که حضور دارد و او را می بینی، بدان که او تو را می بیند  .

در روایتی آمده است که امام صادق علیه السلام در حال نماز مستحبی بودند، سوره حمد را می خواندند، به «مالک یوم الدین»که رسیدند، آن قدر این جمله را تکرار کردند تا از حال رفتند. بعد از ایشان پرسیدند: یابن رسول اللّه! این چه حالی بود که در شما دیدیم؟ فرمودند: وقتی به این آیه رسیدم، آن قدر تکرار کردم که گویا از نازل کننده اش آن را می شنوم. چنین حالاتی در امام معصوم علیه السلام ممکن است. آن ها پرورش یافته مکتب وحی اند. کسانی هم که پرورش یافته مکتب آن هایند راه آن ها را درست رفته اند و به دستورات آن ها عمل کرده اند، شبیه این حالات برایشان پیش می آید؛ حالی که گویا دارند قرآن را از نازل کننده اش می شنوند .

البته این ادعاها برای دهان ما بزرگ است! آنچه برای ما میسّر است این است که سعی کنیم که این حال را برای خودمان مجسّم کنیم که کسی حرف ما را می شنود، نه اینکه حضور دارد و ما او را می بینیم؛ این خیلی سخت تر از آن است. آدم باید آن قدر معرفت و ایمانش رشد کند که بتواند در نماز طوری باشد که گویا خدا را می بیند. ولی آسان تر از آن این است که این جور فکر کند که در پشت پرده، خدا او را می بیند. فرض کنید تلفن می کند، از پشت تلفن صدایش را می شنود. «اُعبد اللّهَ کاَنَّکَ تَراهُ فَاِن لَم تَکن تَراهُ فَانّه یراک.» خدا را عبادت کن؛ چنان که گویا او را می بینی، و اگر تو او را نمی بینی، توجه داشته باش که قطعا او تو را می بیند.

پس توجه کردن به این صورت و خود را آماده کردن، لحظه ای نیست. آدم در اختیار خودش نیست که الآن توجه می کنم و حالی برایم پیدا می شود؛ خیر، باید جلوتر تمرین کرد. باید پیش از اینکه موقع نماز برسد، تسلّط پیدا کنیم. جلوتر، باید بنشینیم قدری فکر کنیم و این ها را برای خودمان مجسّم کنیم. دست کم این جور فرض کنیم که جایی هستیم که از پشت پرده، کسی ما را دارد می بیند، از پشت تلفن صدای ما را می شنود. بعدها شاید اگر این کار را تمرین کردیم کم کم به آن مرحله دیگر برسیم که گویا ما او را می بینیم. ولی پیش از آنکه بتوانیم این کار را انجام بدهیم، باید این را تمرین بکنیم که در حالی هستیم که گویا کسی دارد صدای ما را می شنود؛ دست کم مثل این باشد که چیزی را حفظ کرده ایم، وقتی می خواهیم به کسی تحویل بدهیم، توجه کنیم که او حرف ما را می شنود: اگر اشتباه بخوانیم می گوید: اشتباه کردی. برای اینکه از این حالت بیشتر استفاده کنیم، خوب است به این نکته توجه کنیم که ما در نماز روبه رو با خدا هستیم. خدا همه جا حضور دارد و پشت و رو ندارد: «فَأَیْنََما تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ إِنَّ اللّهَ وَاسِعٌ عَلِیمٌ» (بقره: 115) هر طرف شما رو کنید، خدا همان طرف است. روبه رو شدن ما با خدا، او که همیشه روبه روی ماست و بر ما اشراف دارد، به این صورت است که دلمان را با او روبه رو کنیم. پس اگر دلمان در نماز نبود و متوجه دیگری بود، یعنی چه؟ مثل این است که با کسی صحبت می کنیم، ولی پشتمان را به او کرده ایم! اگر با یک دوست صمیمی، بخصوص کسی که با او رودربایستی داریم و احترامی برای او قایلیم صحبت می کنیم، وقتی سلام و علیک می کند اگر پشتمان را به طرف او بکنیم چقدر زشت است. وارد نماز که می شویم، باید توجه کنیم که رویمان را به طرف خدا کرده ایم و می خواهیم با او صحبت کنیم. اگر توجه ما به چیزی معطوف شود، مثل این است که رویمان را از خدا گردانده ایم. این کار خیلی زشتی است: آدم با خدا حرف بزند و پشتش را به طرف او بکند! اتفاقا به این معنا در بعضی از روایات هم اشاره شده است. از اینجا می فهمیم که در روایات خیلی مطالب وجود دارند، ولی ما دقت نمی کنیم که یاد بگیریم و از آن ها استفاده کنیم.

در روایت آمده است: «کسی که وارد نماز می شود و به عظمت من توجه ندارد، آیا نمی ترسد که او را به صورت حماری مسخ کنم؟»⁽⁴⁾ یعنی کسی که با خدا سخن می گوید و دلش با او نیست، آن قدر کارش زشت است که مستحق این است که همان جا عقوبتش کند و بگوید تو آدم نیستی، تو الاغ هستی! اگر در این عبارت مقداری بیندیشیم، تصمیم می گیریم که دلمان را در نماز حفظ کنیم. آن وقت هر قدر بعدش توجه و تمرین کنیم، در این راه موفق تر خواهیم بود.

··· پی نوشت ها

1 محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج 77، ص 125، روایت 27، باب 6.

2 همان، ج 25، ص 204، روایت 16، باب 6.

3 سیدبن طاووس، فلاح السائل و نجاح المسائل، ص 104.

4 مولی محسن فیض کاشانی، المحجة البیضاء فی تهذیب الاحیاء، ج 1، ص 382